หญิงงามเมือง (9) -- น 28+

หอนางห้าม

แห่งอศิรสิงขรปุระ

ท้าวประพรมชัย : คุณท้าวฝ่ายใน เจ้าจงนำนางงามทั้งพันนาง

ออกมาให้แขกเหรื่อของข้า ได้ยลโฉมทีเถิด

พวกท่านทั้งหลายคงจักต้องการเริ่มการบรรเลงกามคณะ 

แล้วเป็นแน่แท้ 555

คุณท้าวฝ่ายใน โฉมอินทิรา : เพคะ องค์เหนือหัว

หม่อมชั้นได้พาพวกนางมาพร้อมเพรียงกันแล้วเพคะ

ท้าวประพรมชัย : พวกท่านบุรุษทั้งหลาย

ข้า..ท้าวประพรมชัย ขอนำเสนอความหฤหรรษ์แห่งหอนางห้าม

แห่งเรา..ท่านทั้งหลายสนุกสุดชีวิต กับเหล่านางห้ามแห่งข้า

ได้ ณ บัดนี้

เจ้าชายมาซายะ แห่งญี่ปุ่น : สาวงามแห่งหอนางห้ามของพระองค์

ช่างงามสมคำร่ำลือ เสียจริงนะขอรับ

จนข้าเลือกไม่ถูกแล้ว 

ท้าวประพรมชัย : เชิญเจ้าชายทรงเลือกให้พอพระทัยเถิด

แต่อย่าได้ทรงหัดโหมไปนักเล่า

เพราะท่านยังต้องอยู่ที่ อศิรสิงขร ไปอีกหลายเพลานะท่าน

เจ้าชายมาซายะ แห่งญี่ปุ่น : ขอพระทัย ที่พระองค์ทรงเป็นห่วงข้า 

แต่เรื่องเช่นนี้ ชายชาตรีเยี่ยงข้า ถึงไหนถึงกันอยู่แล้วขอรับ

555..

มามะ มาใกล้ข้า เร็วเข้าสิ แม่สาวน้อย

ท้าวประพรมชัย : สมกับที่เป็น..โอรสแห่งแดนอาทิตย์อุทัย จริงเทียว

เชิญ เชิญ..ท่านทั้งหลายตามแต่ใจปรารถนา ได้เลย

555555555

แล้วไหนเล่า..แม่สาวชาวป่าของข้า อยู่แห่งใดกัน คุณท้าว..

คุณท้าวฝ่ายใน โฉมอินทิรา : มาแล้วเพคะ...

(แพรวพิศ) เพลินพิศจิตราลัย : ถวายพระพร..องค์เหนือหัว เพคะ

ท้าวประพรมชัย : งามมาก..เจ้าเหมือนบุปผา แรกแย้ม

ไหน เข้ามาใกล้ข้า หน่อยสิจ้ะ แม่นาง..

เจ้ามีชื่อว่ากระไรรึจ้ะ โฉมงามของข้า

(แพรวพิศ) เพลินพิศจิตราลัย : แพรวพิศ..เพคะ พระองค์

ท้าวประพรมชัย : ชื่อช่างไพเราะ เหมาะเจาะกับใบหน้าอันงามงด ของเข้ายิ่งนัก

แม่หญิงแพรวพิศ..ปีนี้เจ้าอายุ เท่าใดแล้วรึจ้ะ คนงามของข้า

(แพรวพิศ) เพลินพิศจิตราลัย : อายุ 16 ปี แล้วเพคะ...

ท้าวประพรมชัย : แล้วเจ้าอยากมาเป็นคนรู้ใจของข้า..เพียงผู้เดียว

เจ้าจะว่ากระไรหรือไม่จ้ะ แม่สาวน้อย

(แพรวพิศ) เพลินพิศจิตราลัย : หม่อมชั้น..เป็นเพียงสาวชาวบ้านป่า

เกรงว่า อาจจักทำให้พระองค์เสื่อมเสีย นะเพคะ..

ท้าวประพรมชัย : ข้าอายุ เกือบ 50 แล้วนะจ้ะ..

เจ้าคงจะรังเกียจชายแก่อย่างข้า เป็นแน่แท้เทียว

แม่คนงาม

(แพรวพิศ) เพลินพิศจิตราลัย : หม่อมชั้น..

มิกล้าปฏิเสธความเอ็นดูของพระองค์ แม้แต่น้อยเพคะ

ท้าวประพรมชัย : ดีเลย..เป็นอันว่าเจ้าตกลงในคำขอ ของข้า แล้วนะจ้ะ

แม่หญิงคนงาม

วันพรุ่งข้า จักแต่งองค์ รอเจ้าที่ตำหนักเล็กของข้า นะจ้ะ คนดี

แต่ว่า..คืนนี้..เจ้าจงกลับไปพักผ่อนก่อนเถิด

ข้า รอได้..เพียงแค่วันเดียว

555

(แพรวพิศ) เพลินพิศจิตราลัย : หม่อมชั้น..ขอพระทัย

ที่พระองค์ ทรงเมตตายิ่งแล้วเพคะ

ท้าวประพรมชัย : ก่อนกลับ..ข้าขอหอมเจ้าแรง ๆ สักที

เป็นค่ามัดจำได้หรือไม่จ้ะ

มาเร็ว..เข้ามาใกล้ ๆ ข้าทีสิจ้ะ

ฟอด ๆๆ

(แพรวพิศ) เพลินพิศจิตราลัย : พระองค์..ไหนว่า ทีเดียว เพคะ..

แก้มหม่อมชั้น..ช้ำหมดแล้วเพคะ

ท้าวประพรมชัย : ก็เจ้า..งามจนข้า เกินห้ามใจนะสิจ้ะ

แพรวพิศ...ข้า พึงใจในตัวเจ้า ตั้งแต่แรกเห็นแล้ว รู้ไหมจ้ะ

(แพรวพิศ) เพลินพิศจิตราลัย : หม่อมชั้น..ทูลลากลับเรือนก่อนนะเพคะ

****

ค่ำของวันต่อมา

ณ ตำหนักเล็กของท้าวประพรมชัย

ท้าวประพรมชัย : เจ้ามาแล้วนะหรือ แม่คนดีของข้า

(แพรวพิศ) เพลินพิศจิตราลัย : เพคะ..

ท้าวประพรมชัย :  เจ้าใช้น้ำปรุงที่ข้า จัดไปให้หรือไม่จ้ะ คนดี..

(แพรวพิศ) เพลินพิศจิตราลัย :  เพคะ..

ท้าวประพรมชัย :  แล้วผ้าแพรที่ข้า สั่งคนเอาไปให้

เจ้าถูกใจหรือไม่จ้ะ แม่คนงาม

(แพรวพิศ) เพลินพิศจิตราลัย :  ถูกใจมากเลยเพคะ..ขอบพระทัยพระองค์มากนัก

ท้าวประพรมชัย : 

แพรวพิศ..เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่า เจ้างามกว่ามเหสีทุกองค์ของข้า 

เจ้าอยากจะมาอยู่ใน หนึ่งในตำหนักของข้า หรือไม่จ้ะ คนดี

(แพรวพิศ) เพลินพิศจิตราลัย : จะดีหรือเพคะ

หม่อมชั้น ด้อยการศึกษา..จะทำให้เสียพระเกียรติ ได้นะเพคะ

ท้าวประพรมชัย :

ไม่ผิดดอก..ที่จะไร้การศึกษา..

ขอให้นางมีใจรักแล ภักดีต่อข้า ผู้เดียว

ผู้ใดในปฐพี่นี้ ก็หาได้กล้าดูหมิ่นเจ้าแม้แต่น้อย เลยจ่ะ คนดีของพี่

อย่าว่าแต่ตำแหน่งพระสนมเลย..

หากข้า พึงใจจักให้เจ้าถึงที่ พระอัครมเหสี

ก็ย่อมเป็นไปได้จ่ะ แม่คนงามของพี่

(แพรวพิศ) เพลินพิศจิตราลัย : หม่อมชั้น หาได้กล้าอาจเอื้อมถึงเพียงนั้นเพคะ

ขอแค่ได้อยู่รับใช้พระองค์ตลอดไป ก็เป็นการดีสำหรับหม่อมชั้น แล้วนะเพคะ

เสด็จพี่...

****

ท้องพระโรง แห่งอศิรสิงขรปุระ 

ท้าวประพรมชัย : ที่ข้า..เรียกพวกท่านทั้งหลายมาประชุมกัน ณ

ท้องพระโรง ในวันนี้..ก็เพื่อที่จักประกาศให้ทราบโดยทั่วกันว่า

ข้าจักแต่งตั้งพระสนม องค์ใหม่...

มหาอำมาตย์ สันชัย : พระนางคือผู้ใดกัน...พระเจ้าข้า

องค์เหนือหัว..ช่างเป็นข่าวที่น่ายินดียิ่งแล้ว พระเจ้าข้า

ท้าวประพรมชัย : นางห้าม..แพรวพิศ..

มหาอำมาตย์ สันชัย : พระองค์ทรงคิดดีแล้วแล้ว หรือพระเจ้าข้า

ตามกฎมนเทียรบาลของเรา หาได้เคยมีมาก่อน

ท้าวประพรมชัย : สิ่งที่อยู่ในมือของข้า ก็คือ กฎมนเทียรบาล ฉบับใหม่

ที่ข้าปรึกษาเหล่าเชื้อพระวงศ์แล้วว่า..หาได้ผิดจารีตไม่

มหาอำมาตย์ สันชัย : พระองค์..แต่ถึงกระนั้น ก็อาจจักเป็นที่ครหา ได้หนาพระเจ้าข้า

พระองค์มิทรงเลือกพระสนมพระองค์ใหม่ จากบุตรีของเสนาอำมาตย์สักหน่อยหรือ

พระเจ้าข้า...

ท้าวประพรมชัย : อย่าได้ทัดทาน..ข้าอีกเลย ท่านมหาอำมาตย์

มหาอำมาตย์ สันชัย : องค์...เหนือหัว...

ท้าวประพรมชัย : ข้าขอประกาศราชโองการ..แห่งข้า

มีบัญชาให้แต่งตั้ง นางห้ามแพรวพิศ ขึ้นดำรงตำแหน่ง

พระสนม..แห่ง..พระตำหนัก บุษบาบงกช

ทรงพระนามว่า แพรวพิศพรรณราย

มีนางข้าไท 1000 นาง คอยดูแลพระนาง

พระราชทานผ้าไหมแพรพรรณ อีก 500 พับ

จบราชโองการ

***

10 วันให้หลัง

ท้าวประพรมชัย ทรงมีพระบัญชาให้จัดงานฉลองพระสนมใหม่

ณ พระที่นั่งประพรมพรวิถีปุระนาถภิรมย์

ในพระราชอุทยานหลวง

ท้าวประพรมชัย : วันนี้..เจ้าช่างงามที่สุด ในตำหนักแห่งนี้

น้องหญิงของพี่...

เจ้ามาใกล้ ๆ พี่สิจ้ะ คนดี...พี่มีของกำนัล จักมอบให้

เพื่อเป็นเกียรติแก่ตัวเจ้า..สืบไป

แพรวพิศพรรณราย (เพลินพิศจิตราลัย) : กระไรหรือเพคะ เสด็จพี่

ท้าวประพรมชัย : 

สิ่งนี้..ก็คือ..อัญมณี เลอค่า..มันช่างคู่ควรกับความงามของเจ้า

มันเป็นสิ่งที่เสด็จทวดของข้า..มอบให้แก่ข้า มานานแล้ว

แพรวพิศพรรณราย (เพลินพิศจิตราลัย) : สิ่งสวยงามเยี่ยงนี้...

งามเกินกว่าที่หม่อมชั้น จักรับไว้ได้เพคะ

ท้าวประพรมชัย : พี่มอบไว้แก่เจ้า..เพราะว่าพี่รักเจ้าที่สุด จงจำคำพี่ไว้นะจ้ะ

แพรวพิศ..ยอดรักของพี่

แพรวพิศพรรณราย (เพลินพิศจิตราลัย) : ของเลอค่าเช่นนี้..มีชื่อเรียกหรือไม่เพคะ

ท้าวประพรมชัย : 

หาได้มีไม่...มันเป็นของเจ้าแล้ว พี่อนุญาตให้เจ้าตั้งชื่อเรียก

ตามแต่ใจเจ้าเถิด ยอดรัก

แพรวพิศพรรณราย (เพลินพิศจิตราลัย) : 

หม่อมชั้นขอเรียก อัญมณีนี้ว่า..มรกตมณีนาถ..เพคะ

เพื่อรำลึกถึง พระสวามีอันเป็นที่รักยิ่งของหม่อมชั้น

ได้มอบสิ่งล้ำค่านี้แก่หม่อมชั้นหน่ะเพคะ...

ท้าวประพรมชัย : เจ้านี่..ช่างหยอดคำหวานให้กับข้า อยู่เรื่อยเลยนะจ้ะ

แพรวพิศพรรณราย (เพลินพิศจิตราลัย) : หาได้มดเท็จนะเพคะ

เป็นความรู้สึกจากเบื้องลึกของน้องจริง ๆ เพคะ เสด็จพี่...

***