หญิงงามเมือง (7) -- น 28+

ขบวนเสด็จ พระสนม เพลินพิศจิตราลัย 

ใน ท้าวอนิรุทเทวา

แห่งอรุโณทัยปุระ

พระสนม เพลินพิศจิตราลัย : ทหาร..หยุดก่อน

ทางนี้ หาใช่ได้ไปสู่..อรุโณทัยปุระ แม้แต่น้อย

ทหารองครักษ์ 1 : ข้าพระองค์..ได้รับพระบัญชาจากองค์เหนือหัว

ให้นำเสด็จสู่ อศิรสิงขรปุระ..พระเจ้าข้า พระสนม

พระสนม เพลินพิศจิตราลัย : ทหาร..เจ้าว่า กระไรนะ..อศิรสิงขรปุระ

นะหรือ...แล้ว พระองค์จักให้ข้า ไปทำสิ่งใดยังที่แห่งนั้นด้วยเล่า

ทหารองครักษ์ 1 : ข้าพระองค์..มีหน้าทีเพียงรับคำสั่งจากเจ้านาย

เท่านั้นเอง พระเจ้าข้า...ขอประทานอภัย พระสนมด้วยนะพระเจ้าข้า

***

ทันใดนั้นเอง

ก็มีกองโจร กลุ่มหนึ่งบุกเข้าลอบทำร้าย

ขบวนเสด็จของพระสนมเพลินพิศจิตราลัย

ทหารองครักษ์ 2 : เฮ้ย...พวกโจรป่า..บุก....

พวกเราคุ้มกันพระสนม อย่าให้ทรงเป็นอันตราย เด็ดขาด

เหตุการณ์ชุลมุนชุลเก..ทหารองครักษ์ แตกตื่นไม่เป็นส่ำ

***

หัวหน้าโจรป่า...บุกเข้าปล้นสดมภ์ 

แล ฆ่าทหารองครักษ์ ตายสิ้นไม่เหลือแม้แต่ผู้เดียว

***

ซ่องโจร

กลางป่าใหญ่

 พระสนม เพลินพิศจิตราลัย : อย่าทำร้ายข้าเลยนะ ข้ายอมเจ้าแล้ว

ปล่อยข้า ไปเถิด...

พระนาง ขอร้องชีวิต ด้วยเนื้อตัวสั่นเทา

ราวกับ ลูกนกขอชีวิต พญาอินทรี

หัวหน้าโจร อัคคีทมิฬ : แม่นาง...ผู้นี้..ช่างงามสง่ายิ่งนัก

ข้าดูว่า จากการแต่งองค์ของเจ้า คงจักเป็น เจ้านายผู้สูงศักดิ์

ใช่รือไม่..จ้ะ แม่คนงาม

แต่ถึงอย่างใด..ค่ำคืนนี้ เจ้าต้องมีผัว เยี่ยงพี่..

เจ้าก็อย่าได้เสียใจไปเลย

พี่จักทำให้เจ้า..ลืมผัวผู้รากมากดีของเจ้า เสียจนสิ้น 555

พระสนม เพลินพิศจิตราลัย : เจ้าโจรชั่ว..อย่าคิดอัปรีย์ กับข้า 

ผู้เป็นถึงพระสนม เชียวรึ...

อย่านะ..เจ้าคนป่า..ข้าไม่ยอม 

หัวหน้าโจร อัคคีทมิฬ : 5555555

***

เช้าวันรุ่งขึ้น

หัวหน้าโจร อัคคีทมิฬ : แม่นาง..เจ้าช่างเร้าใจ ข้า..เสียนี่กระไร 

กลิ่นกายของเจ้า มันช่างเย้ายวนใจข้า..ยิ่งนัก

ถ้าอย่างใด..เรามาบรรเลงเพลงรัก

ต้อนรับ รุ่งสาง กันอีกสักหน จักเป็นไรไป..555

เพลินพิศจิตราลัย : เจ้า..รู้หรือไม่..ว่า ข้าไม่เคยมีความสุขกับชายคนใด เท่ากับเจ้ามาก่อน

มาสิจ้ะ..พ่อยอดรักขมองอิ่ม...ของหญิง..

มันคือ ความสุขของหญิงสาว แรกแย้ม...จากหัวใจจริง ๆ ของนาง

หัวหน้าโจร อัคคีทมิฬ : ขอรับ..เจ้าหญิง..ของข้า

ชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ กำลังกลัดมัน ในอารมณ์

แสดงบทบาทของคนรัก อย่างสุดความสามารถ

จนทำให้ หญิงสาวเคลิบเคลิ้ม...จนลืมความเป็นผูดีมีสกุล

***

3 เดือน ต่อมา

หัวหน้าโจร อัคคีทมิฬ : น้องสาวคนงามของพี่...พี่จำต้องออกไปปล้นสดมภ์ อีกครา

เจ้าอยู่ที่นี่..รักษาตัวให้จงดี พี่ไปมิช้านาน ก็กลับมาหายอดรักของพี่ นะจ้ะ

เพลินพิศจิตราลัย : พี่อัคคี...ดูแลตัวให้ดีเช่นกันนะจ้ะ..คิดถึงน้อง ให้มาก ๆ นะจ้ะ

ที่สำคัญ..อย่าพา อีน้อย ๆ มาอีกละ...คราวนี้ ข้า ไม่ยอมจริง ๆ ด้วย

หัวหน้าโจร อัคคีทมิฬ : เจ้าจักทำอันใดกับพี่...ถึงพี่จักมีเมีย สักร้อยคน

เจ้าก็เป็น คนที่พี่รักที่สุดนะจ้ะ..เพลินพิศ

เพลินพิศจิตราลัย : จ่ะ..น้องเชื่อ..

(ในใจของนาง ยามนี้เริ่มคิดว่า หากเป็นเช่นนี้ ต่อไปนางก็เป็นได้เพียงแค่ เมียโจรป่าคนหนึ่งเท่านั้น

นางกำลังคิดบางสิ่งอยู่ในใจ)

***

ริมลำธาร

เพลินพิศ กำลังคิดวางแผนว่า ต้องทำอันใดก็ได้เพื่อที่จักไปจากที่นี่่

รองหัวหน้าโจร หินชาติ : นายหญิง..ท่านทำไมจึงมานั่งเหม่อลอย อยู่ที่นี่คนเดียวเล่าขอรับ

เพลินพิศจิตราลัย : อ่าว..รองหัวหน้า...เจ้าหาได้ตาม พี่อัคคี ไปด้วยรึจ้ะ

รองหัวหน้าโจร หินชาติ : พอดี..ข้าบอกกับ หัวหน้าว่า..เป็นห่วงคุ้มโจรของเรานะขอรับ

เพลินพิศจิตราลัย : อย่าเอาเรื่องอื่นมาอ้างไปหน่อยเลยจ้ะ..

ข้ารู้นะว่า..เจ้าพึงใจในตัวของข้า..ข้าเดาสายตา ที่เจ้ามองมาที่ข้า ออกนะ

ว่า..เจ้าอยากร่วมรัก..กับข้า..จริงไหม

แต่เจ้าเกรงใจ พี่อัคคี..ก็เลยไม่กล้าจะขอข้า กับพี่อัคคี

รองหัวหน้าโจร หินชาติ : มะ..ไม่จริงขอรับ...

ทะ..ท่านจักทำกระไร นะขอรับ

อย่าเลย..หากหัวหน้ารู้เข้า...พวกเราจักมิรอดทั้งสองคนนะขอรับ

เพลินพิศจิตราลัย : เจ้าเป็นโจรป่า..เหตุใดจึงใจเสาะเยี่ยงนี้

เช่นนั้น..ก็จงอย่ามาให้ข้า เห็นหน้าอีกต่อไป

เจ้าไปซะ..

รองหัวหน้าโจร หินชาติ : เช่นนั้น...ข้าขอระบายความรัก

ที่มันอัดอั้นในใจมาตั้งแต่วันแรก ที่ข้าได้พบกับท่านนะขอรับ

นายหญิง...

เพลินพิศจิตราลัย : เจ้าอย่าเรียข้า เช่นนั้นอีกนะจ้ะ...พี่หิน

นางกระซิบกระซาบที่ข้างหู ของชายหนุ่ม

ผู้ไม่ประสากับความรัก

และกำลังจักต้องเดินทางไปสู่...จุดจบของชีวิต

***

7 วัน ต่อมา

หัวหน้าโจร อัคคีทมิฬ : น้องสาว..คนดีของพี่อัคคี

ช่วงที่พี่ไม่อยู่..เจ้าสบายดีหรือไม่ 

เพลินพิศจิตราลัย : สบายมากเลยจ้ะ พี่อัคคีของน้อง

(นางมองเลยไปสบตาเข้ากับ หินชาติ

ที่ยืนอยู่ใกล้ ด้วยสายตาที่เป็นอันรู้กันว่า

ช่วงหลายวันที่ผ่านมา ทั้งสองไปถึงขั้นไหนกันแล้ว)

หัวหน้าโจร อัคคีทมิฬ : มาดูสิจ้ะ..ว่าพี่ได้แก้วแหวนเงินทองมามากมาย เพียงไหน

เพลินพิศจิตราลัย : สวยงามมากเลยจ้ะ พี่อัคคี

แต่เอ่ะ..ตาแก่คนนั้น..ใครกันจ้ะ...

หัวหน้าโจร อัคคีทมิฬ : หัวหน้าขบวนสินค้า นะสิจ้ะ

มันเดินทางมาจากเมืองพัชรปุระ

บ้านเมืองของน้องสาว นะสิ

พี่เลยจับมันมา เผื่อว่า เจ้าต้องการรู้ความเป็นไป

ว่า ที่นั้นเป็นเช่นไรบ้างนะ

เพลินพิศจิตราลัย : ขอบใจพี่มากเลยนะจ้ะ

หัวหน้าโจร อัคคีทมิฬ : ไอ้หิน..ดูสีหน้าเจ้าสดชื่นดีนะวะ

หรือว่า เจ้าไปได้สาวน้อยมาเหรอวะ..ถึงได้มีท่าทีกระชุ่มกระชวย

เช่นนั้นะ 555

มา มา..มาดูข้าวของทรัพย์สมบัติมากมายเลยนะ

รองหัวหน้าโจร หินชาติ : ขะ..ขอรับ ท่านหัวหน้า..

***

เพลินพิศจิตราลัย : เจ้าเป็นพ่อค้าที่มาจาก..พัชรปุระ ใช่หรือไม่

พ่อค้า วาสุครี : ขะ..ขอรับ..ท่าน

ท่านทำไม...ถึงต้องการจักรู้เรื่องราวในเมืองนั้นละ ขอรับ

เพลินพิศจิตราลัย : ข้า คือ รัชทายาทแห่งพัชรปุระ นะสิ

พ่อค้า วาสุครี : แล้วทำไมพระองค์ ถึงได้มาอยู่เสียที่นี่ ละพระเจ้าข้า

เพลินพิศจิตราลัย :.....

นางเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้กับพ่อค้า ฟังจนหมดสิ้น

รวมถึงแผนการที่จักทำให้นางไปจากที่นี่

***