หญิงงามเมือง (2)

2 ปี ต่อมา

เรื่องราวการสิ้นพระชนม์หมู่ของพระโอรส พระธิดา

ทำให้ท้าววิเรณสูรย์ มีพระบัญชาให้องค์รัชทายาท

กลับคืนสู่พระนคร..มาช่วยบริหารราชกิจ

เพราะพักหลัง องค์เหนือหัวทรงมิมีพระหทัย

ที่จะสามารถจดจ่ออยู่กับงานราชการได้เลย

แต่ละวันที่ผ่านไป

ทรงใช้เวลาหมกมุ่น อยู่กับความเศร้าโศกโทมนัส

จากเหตุการณ์ การสูญเสีย พระโอรส พระธิดา

ในคราวเดียวถึง 13 พระองค์

เหล่าขุนนางใหญ่น้อย จึงทูลเสนอให้ท้าววิเรณสูรย์

ทรงมีพระราชโองการ เรียกตัวองค์รัชทายาท..มโหทรอุทัยสวรรค์

ให้กลับมาช่วยงานราชกิจ

***

ตำหนักพระสนมเอก ทองจันทรา

พระสนมเอก ทองจันทรา : ลูกหญิง..เจ้าทราบความเรื่องการเสด็จนิวัติพระนคร

ขององค์รัชทายาท..มโหทรอุทัยสวรรค์ แล้วหรือไม่

เพลินพิศจิตราลัย : ลูกเพิ่งทราบความจากเสด็จแม่ นี่แหละ เพคะ..

นานมากแล้วนะเพคะ..ที่เสด็จพี่ใหญ่ เดินทางไปร่ำเรียนวิชากับท่านฤๅษี เทพมงคล

พระสนมเอก ทองจันทรา : อ่าว..แม่เฒ่า ท่านมาแล้วรึ

แม่เฒ่าอุไรวรรณา : เพคะ พระสนมเอก..

เพลินพิศจิตราลัย : แม่เฒ่า เจ้าขา..ข้า อยากเรียนวิชชามหาเสน่ห์มัดใจชาย เจ้าคะ

แม่เฒ่าอุไรวรรณา : พระธิดา..ทรงประสงค์สิ่งใด หม่อมชั้นรู้ดี เพคะ

วิชชาขั้นต้น..พระองค์จักต้อง เสด็จไปที่ป่าช้า

พระองค์จักทรงกล้า หรือไม่เพคะ..

พระสนมเอก ทองจันทรา : เจ้า..จักเรียนจริง ๆ หรือ..ลูกหญิงของแม่

เพลินพิศจิตราลัย : แน่นอน เพคะ..เสด็จแม่

ลูกพร้อมจะรับการถ่ายทอดวิชาจากแม่เฒ่า แล้วเจ้าคะ

แม่เฒ่าอุไรวรรณา : พระสนมเอก..โปรดวางพระทัย

หม่อมชั้นจะคุ้มครองพระธิดาให้ปลอดภัย เพคะ

อย่าได้ทรงเป็นกังวล แต่อย่างใดเลย

แล้ว พระนางจักรู้ว่า..พระธิดา ทรงห้าวหาญ เพียงใด

พระสนมเอก ทองจันทรา : แม่เฒ่า..ท่านอย่าลืมนะว่า..เพลินพิศ

เพิ่งจะมีอายุได้เพียง 12 ชันษา เท่านั้นนะจ้ะ

แม่เฒ่าอุไรวรรณา : พระนาง..โปรดเชื่อใจข้า..และพระธิดา เถิดเพคะ

วันข้างหน้า..พระธิดา จักเป็นที่พึ่งให้แก่พระนาง เป็นที่สุด เพคะ

พระสนมเอก ทองจันทรา : ข้า ชักกลัวว่า การที่ให้นาเรียนวิชชากับท่าน

จักเป็นการเร็วไป หรือไม่

แม่เฒ่าอุไรวรรณา :  หม่อมชั้น เข้าใจหัวอกของพระนาง ว่า

พระนาง ทรงห่วงความเก่งกล้าเกินวัย ของพระธิดา เพลินพิศ

แม่หม่อมชั้น กลับมองว่า พระธิดา ช่างฉลาด และสามารถเอาตัวรอดได้เป็นอย่างดี

ซึ่งที่ผ่านมา พระนาง ก็พอทรงทราบ อยู่บ้างนะเพคะ

พระสนมเอก ทองจันทรา : เรื่องราวในครานั้น..ข้า ยังรู้สึกสลดใจไม่หาย

แต่แปลก ที่ลูกหญิงกลับยังร่าเริง..และยิ่งกล้า กล้าจนข้า ชักหวั่นวิตก ขึ้นทุกที

แต่ถึงอย่างใด..สกุลของเรา ก็ล้วนแต่ต้องผ่านการทำลายชีวิต มาตั้งมากมาย

กว่าจะยืนหยัด มาจนถึงรุ่นของข้า..จริงไหม แม่เฒ่า

แม่เฒ่าอุไรวรรณา : จริง..เพคะ พระสนมเอก

***

ตำหนักพระอัครมเหสี ปัถมาพร

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ : เสด็จแม่ พระเจ้าข้า..ลูกกลับมาแล้ว

แม่นม สุนทราวรรณ : องค์รัชทายาท..ทรงเจริญพระชันษา จนหม่อมชั้น

จดจำมิแล้วแล้วนะเพคะ..

พระอัครมเหสี ปัถมาพร : มโหทร..ลูกแม่ เจ้าไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อแล้วหรือยังจ้ะ

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ : ยังเลยพระเจ้าข้า..

หม่อมชั้น ได้ยินว่า ยังทรงบรรทม อยู่เลยพระเจ้าข้า

หม่อมชั้น จึงไม่กล้ารบกวน พระองค์

พระอัครมเหสี ปัถมาพร : เสด็จพ่อ ทรงเสียพระทัยอย่างมากมาย

ทรงเป็นเช่นนี้ มาเกือบ 2 ปี แล้วจ่ะ ลูกแม่

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ :

หม่อมชั้น กลับมาคราวนี้ คงจักต้องอยู่ยาว

เพราะพระอาจารย์ ก็บอกกับหม่อมชั้นว่า 

หม่อมชั้น เรียนจบวิชชาทุกประการแล้ว พระเจ้าข้า

พระอัครมเหสี ปัถมาพร : จริงหรือจ้ะ..แม่ดีใจมากเลย

เจ้า รู้ไหมว่า..เจ้าคือความหวังเดียวของแม่ในตอนนี้ นะจ้ะ

มโหทร..คนดีของแม่

แคร่ก แคร่ก...

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ :

แต่..ดูเหมือนเสด็จแม่ จักทรงประชวร นะพระเจ้าข้า

แม่นม เจ้าทำไม ปล่อยให้เสด็จแม่..ประชวรได้เล่า

เสด็จแม่ ทรงเสวยพระโอสถ หรือยัง พระเจ้าข้า

แม่นม สุนทราวรรณ : นี่..พระโอสถ เพคะ รัชทายาท

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ : 

ขอบใจ เจ้ามาก..

พระอัครมเหสี ปัถมาพร : แหวะ..แคร่ก..อ่วก..

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ : 

เสด็จแม่..เสด็จแม่..ทรงอาเจียนเป็นพระโลหิต

แม่นม..ไปตามหมอหลวง มาเร็วเข้าสิ

***

ครึ่งชั่วยาม ต่อมา

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ : 

ท่านหมอหลวง..เสด็จแม่ ทรงประชวรด้วยพระโรค อันใด หรือ

บอกข้า ได้หรือไม่

หมอหลวง อรุณฤทธา : อาญามิพ้นเกล้า..ขอกราบบังคมทูล ว่า

พระอัครมเหสี ทรงเป็นฝี ในพระอุระ พระเจ้าข้า

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ : 

ช่างโหดร้ายเหลือเกิน สวรรค์..

ข้าเพิ่งจักกลับมาได้ไม่นาน..ก็เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเสียแล้ว

ท่านหมอ พอจักมีวิธีรักษา พระอาการให้หายขาด หรือไม่..

หมอหลวง อรุณฤทธา : หามิได้ พระเจ้าข้า..

ข้าพระองค์ พยายามรักษาพระอาการประชวร มาเกือบ 2 ปี แล้ว

แต่นับวัน พระอาการของพระนาง กลับมีแต่ทรุดลงเรื่อย ๆ

พระเจ้าข้า..องค์รัชทายาท

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ : 

ข้า ขอบใจท่านมาก..ทีดูแล เสด็จแม่ของข้าเป็นอย่างดีที่สุด

แล้วท่านหมอหลวง คาดว่า พระนางจักมีพระชนม์ชีพ

อีกสักกี่เพลา มากน้อย

หมอหลวง อรุณฤทธา : จากที่ข้าพระองค์ เคยเห็นอาการของคนที่เป็นเช่นนี้

มักจะอยู่ได้ไม่เกิน 6 เดือน หรือ มากที่สุด 1 ปี

พระเจ้าข้า..

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ : จริงรึ..

แม่นม สุนทราวรรณ : องค์รัชทายาท อย่าทำพระพักตร์ เช่นนั้นสิเพคะ

พระมารดา จักต้องมีพระชนม์ที่ยาวนาน พอที่จะเห็นพระองค์

สืบต่อราชบัลลังก์ นะเพคะ..

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ :

เจ้าไม่ต้องพูดให้ข้า ดีใจ ไปหรอก แม่นม

ข้า เข้าใจว่าอะไรคือความจริง..

มีสิ่งหนึ่งที่ข้า อยากทำให้เสด็จแม่ก็คือ

พาพระนางเสด็จไปประพาสป่า นอกพระราชฐาน

พระนางเคยตรัสกับข้า ก่อนที่ข้าจักเดินทางไปร่ำเรียนวิชชา

กับพระอาจารย์

พระนางตรัสว่า..อยากทอดพระเนตร ชีวิตชาวบ้านป่า

ว่าจะมีสงบสุขเพียงใด

หมอหลวง อรุณฤทธา : พระองค์สามารถกราบบังคมทูล

ขอพระราชานุญาต จากองค์เหนือหัวสิ พระเจ้าข้า

อาจจะเป็นการดีกับพระอาการของ พระอัครมเหสี

ก็เป็นได้ พระเจ้าข้า...

***

ตำหนักใหญ่ 

ที่ประทับ ท้าววิเรณสูรย์ 

ท้าววิเรณสูรย์ : ได้สิ..หากคือ ความประสงค์ของลูก

แม่เจ้า นางก็บ่นว่าอยากจะให้พ่อพานางไปเที่ยวบ้าง

แต่พ่อกลับ บอกปัดนาง หลายครั้งหลายครา

เราไปกันหลาย ๆ คนน่าจะดี

ถือว่า เป็นการเลี้ยงรับขวัญเจ้า ไปเลยในคราเดียวกัน

ดีไหม ฮ่ะ..ลูกรักของพ่อ

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ :

ขอบพระทัย..พระเจ้าข้า

ลูกจักนำความไปกราบทูล กับเสด็จแม่

ที่ตำหนักนะ พระเจ้าข้า

ท้าววิเรณสูรย์ : ได้สิ..อย่าลืมละ เดี๋ยวหกล้ม เหมือนสมัยเจ้ายังเยาว์นะ

อำมาตย์ นาฏโยดม :  ข้าพระองค์..ไม่เห็นพระองค์ ทรงพระสรวล

นานแล้วนะ พระเจ้าข้า..

ท้าววิเรณสูรย์ : จริงรึ..อาจจักเป็น ภาพลวงตา

ที่ข้า สร้างไว้ปลอบใจตนเอง ก็เป็นได้นะ ท่านอำมาตย์

ข้า ไม่อยากทำให้ลูกเมีย ต้องมาเศร้าใจ เพราะข้า อีกแล้ว

ข้า คงต้องลุกขึ้นมาทำตัวเองให้กระฉับกระเฉง เสียบ้าง

จริงไหม

อำมาตย์ นาฏโยดม : พระเจ้าข้า..

ข้าพระองค์ จักเป็นกำลังใจ ให้พระองค์ อีกแรง

นะ พระเจ้าข้า

****

ก่อนวันเสด็จประพาสต้น

ของท้าววิเรณสูรย์ และเชื้อพระวงศ์

ตำหนักพระสนมเอก ทองจันทรา

พระสนมเอก ทองจันทรา : ลูกหญิงของแม่..เจ้าทำไม ช่างงาม ถึงเพียงนี้

แม่ว่า..หากองค์รัชทายาท ได้เห็น คงจักตะลึงในความงามของเจ้าเป็นแน่

เพลินพิศจิตราลัย : จริงหรือเพคะ..เสด็จแม่

ตั้งแต่ เจ้าพี่ เสด็จนิวัติพระนคร ก็ไม่เคยเสด็จมาหาลูกเลยนะเพคะ

แม่นม ปิ่นสุมาลี : ก็คงเพราะ วุ่นวาย อยู่ที่ตำหนักกลาง นะสิเพคะ พระธิดา

เพลินพิศจิตราลัย : เสด็จแม่เพคะ..

ลูกอยากจะไปเยี่ยม พระอาการของพระอัครมเหสี สักหน่อยเพคะ

เสด็จแม่..เสด็จไปกับลูก ได้หรือไม่เพคะ

พระสนมเอก ทองจันทรา : ได้สิจ้ะ

แม่ก็อยากจะไปดูสารรูป..ของอัครมเหสี ว่านางใกล้จะตาย หรือยัง 555

แม่นม ให้นางข้าไท เตรียมเสลี่ยงให้ข้าสิ

แม่นม ปิ่นสุมาลี : เพคะ พระสนมเอก

***

ตำหนักพระอัครมเหสี ปัถมาพร

พระสนมเอก ทองจันทรา : ถวายพระพร เพคะ...พระอัครมเหสี

พระอาการเป็นเยี่ยงไรบ้างเพคะ

พระอัครมเหสี ปัถมาพร : อ่อ..ข้า ขอบใจเจ้ามาก ที่ยังมีแก่ใจ มาเยี่ยมข้านะ

พระสนมเอก ทองจันทรา : พระนาง อย่าได้ตรัสเช่นนั้นเลยเพคะ

ก็เราครอบครัวเดียวกันนี่เพคะ..ก็ต้องห่วงใยกันเป็นเรื่องธรรมดา

เพลินพิศจิตราลัย : หม่อมชั้น หาได่มาตัวเปล่านะเพคะ

นี่คือ..ผลไม้ต่าง ๆ..จากนอกวังหลวง นะเพคะ

แม่นม สุนทราวรรณ : คงจะหามี..พิษ..ไม่ นะเพคะ พระธิดา

พระอัครมเหสี ปัถมาพร : อย่าเสียมารยาทสิ แม่นม

นางอุตส่าห์มีน้ำใจ..นำมาฝากข้า..

เพลินพิศจิตราลัย : ไม่มีแน่นอนจ้ะ..แม่นม

หรือแม่นม อยากได้ที่มีพิษ..ละจ้ะ

แม่นม สุนทราวรรณ : ขอบพระทัยเพคะ..

แต่ที่ตำหนักนี้..อาหารการกิน อุดมสมบูรณ์ดีอยู่ดอกเพคะ

พระอัครมเหสี ปัถมาพร : พอได้แล้ว..แม่นม

เจ้านำผลไม้พวกนั้น ไปเก็บเถอะจ้ะ

***

พระสนมเอก ทองจันทรา :  องค์รัชทายาท..วันนี้ ยังมิได้มาเข้าเฝ้า พระนางหรือเพคะ

พระอัครมเหสี ปัถมาพร : เจ้ามีอันใดกับลูกข้ารึ พระสนมเอก

พระสนมเอก ทองจันทรา : หามิได้เพคะ..หม่อมชั้น ก็หาได้เคย มีโอกาสไปไหว้สา

องค์รัชทายาทเลยหน่ะ เพคะ

หม่อมชั้น ก็คิดเอาเองว่า พระองค์อาจจะประทับที่ตำหนักนี้

จักได้ถือโอกาสถวายพระพร ไปในคราเดียวกันเลยหน่ะเพคะ

พระอัครมเหสี ปัถมาพร : ข้า ขอบใจแทนลูกของข้า นักนะ

แล้วพวกเจ้าสองแม่ลุก เตรียมการเดินทางดีแล้วใช่หรือไม่

พระสนมเอก ทองจันทรา : เพคะ..เพราะพระบารมีของพระนางโดยแท้

จึงทำให้ หม่อมชั้น สองแม่ลูก ได้ติดสอยไปรับใช้เบื้องพระยุคลบาท

พระอัครมเหสี ปัถมาพร : เสด็จพี่ ก็อยากให้ครอบครัวของเรา

ได้ไปเปิดหูเปิดตา ดูโลกภายนอกบ้างนะสิจ้ะ

***

นายทวารบาน : องค์รัชทายาท...เสด็จ...

พระอัครมเหสี ปัถมาพร : ลูกข้า มาพอดี...

พระสนมเอก ทองจันทรา : ลูกหญิง ถวายบังคม องค์รัชทายาทสิจ้ะ

เพลินพิศจิตราลัย : หม่อมชั้น..ถวายพระพร..องค์รัชทายาท เพคะ

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ..นะเพคะ

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ :

ไม่ต้องมากพิธี หรอก น้องหญิงเพลินพิศ

หม่อมชั้น..มาช้า

เพราะต้องไปดูความเรียบร้อยในขบวนเสด็จประพาส

หน่ะเพระเจ้าข้า..เสด็จแม่

พระอัครมเหสี ปัถมาพร : หรือจ้ะ..

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ :

พระสนมเอก..ข้า ต้องขอโทษด้วยที่ ข้ายังไม่มีโอกาสไปเยี่ยมท่านที่ตำหนัก

พระสนมเอก ทองจันทรา : หามิได้เพคะ...พระองค์ทรงมีราชกิจากมาย

อย่าได้ทรงเสียพระทัยไปเลยเพคะ

หากที่จริ หม่อมชั้น..และลูกหญิง ควรจักเป็นฝ่ายมาถวายพระพร 

พระองค์เสียมากกว่า หน่ะเพคะ

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ :

ท่านจักเดินทางไปกับเราด้วยใช่หรือไม่

พระสนมเอก ทองจันทรา : เป็นแน่แท้ เพคะ..

นาน ๆ จะได้ออกจากวังหลวง ไปดูสิ่งแปลก ๆ 

หม่อมชั้น ก็ต้องขอตามเสด็จอยู่แล้วเพคะ

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ :

หากมีสิ่งหนึ่งประการใด ผิดพลาด

ข้า ก็ขอโทษไว้ล่วงหน้า ด้วยนะ

เพราะนี่เป็นงานชิ้นแรกของข้า หน่ะ

พระสนมเอก ทองจันทรา : อย่าได้ทรงเป็นกังวลเลยเพคะ

ขอให้พระองค์ ดูแลพระมารดา ให้ดีก็เป็นพอแล้วเพคะ

หากมิมีสิ่งใดแล้ว

หม่อมชั้น และลูกหญิงขอทูลลา กลับตำหนักก่อนนะเพคะ

***

องค์รัชทายาท มโหทรอุทัยสวรรค์ : 

น้องหญิงเพลินพิศ..ยิ่งโต ยิ่งงามนักนะ  พระเจ้าข้า เสด็จแม่

แม่นม สุนทราวรรณ : ระวังองค์ให้ดีเถิดเพคะ 

พระองคือย่าได้คิดไปสุงสิงข้องแวะ กับพวกนางเลยนะเพคะ

ถือว่าเห็นแก่ หม่อมชั้น นะเพคะ

พระอัครมเหสี ปัถมาพร : เจ้า อย่าไปฟังนางพูดเพ้อเจ้อนะลูก

มีแต่ข่าวลือ นะจ้ะ..แม่ก็ไม่เห็น พวกนางจะมีพิษสง อันใด

แม่นม สุนทราวรรณ : พวกที่เงียบ ๆ นี่แหะเพคะ พระอัครมหสี..

พวกนี่..เหมือนงูพิษ ที่หลบอยู่ในพงหญ้า..คอยเวลา พ่นพิษใส่เหยื่อ

โดยไม่ทันตั้งตัว

พระอัครมเหสี ปัถมาพร : เจ้าคงจะคิดมากไปแล้วละ..แม่นม

แม่นม สุนทราวรรณ : หากมิทรงเชื่อ..พระนางก็ทรงลองดู ต่อไปเรื่อย ๆ

เถิดเพคะ